Tot mijn nek aan toe zit ik in de muziekbeleving. ’t Is net zoiets als lucht opsnuiven, maar dan anders. The Fleet Foxes belandde vorige jaar in de meeste eindejaarslijstjes in de voorhoede. Gek genoeg pakt die plaat mij persoonlijk nog steeds niet, ongetwijfeld een groeiplaat van jewelste, waarbij ik ergens in 2010 tot mijn stomme verbazing moet be- of erkennen dat ik het simpelweg niet helemaal begreep. Eveneens idioot was het om in de laatste Uncut van 2008 te lezen dat Josh Tillman drummer is van deze illustere band. 2 solo platen van hem kende ik echter wel, en hadden zich braaf genesteld in mijn collectie. Beide; Minor Works en Cancer and Delirium, zijn indrukwekkende schijfjes voorzien van een sobere en uitgebeende producties. Reikhalzend kon ik dus de eerste maand van 2009 uitkijken naar Vacilando Territory Blues. (Betekend zoiets als dat het rijpingsproces, de fase van ontwikkeling, waardevoller/interessanter is dan het eindresultaat)

Duidelijk een stelling van een geengageerde artiest. Een ander interessant argument was het platenlabel die de plaat uitgeeft. Bella Union onderscheidt zich subliem (veelal door vernieuwend verstild werk) met een stal aan smaakvolle artiesten. Schijnbaar zit daar iemand die meer verstand van muziek heeft dan van geld. (Geen verkeerde ontwikkeling, want als je je op de kern richt, dan komt de poen vanzelf wel!) Vacilando Territory Blues kreeg een uitermate gunstige kritiek in Uncut. Ben zelf eveneens onder de indruk van deze magistrale productie. Sober en bij vlagen aangenaam rauw. Typisch een plaat met kop en kont, en daartussen een aantal klinkende nummers. De teksten zijn ondergeschikt aan de complete sfeer. Vergelijkingen met Nick Drake, Neil Young en Richard Buckner lees ik veelvuldig, zou daar persoonlijk graag The Black Keys aan toe willen voegen. Uitstraling is fenomenaal. Josh Tillman is een van die artiesten die je moet volgen en koesteren, want deze muziek barst van de onderhuidse ideeën. Inspiratie genoeg. Geweldig!

SMP